Słoneczna witamina

Pamiętajmy, że 90% witaminy D pochodzi „od słońca” i powstaje w skórze. Synteza skórna zależy od eskpozycji na słońce i jest możliwa w Polsce od maja do września tylko w godzinach największego nasłonecznienia, czyli w godz. 10.00–15.00.

90 procent populacji naszego kraju ma zbyt niski poziom witaminy D we krwi . Dotyczy to praktycznie każdej grupy wiekowej. Niedobory witaminy D występują o każdej porze roku i pogłębiają się zimą.

30–50 ng/ml to optymalne stężenie witaminy D w surowicy krwi. Odpowiada stężeniu 75–125 wyrażonemu w nmol/l.

Witamina D jest prohormonem, który może być syntezowany przez skórę wystawioną na działanie promieni słonecznych, dostarczony w pokarmach oraz jako lek.

Szacuje się, że poprzez dietę uzupełniamy jedynie 10% zapotrzebowania organizmu na witaminę D. Głównymi źródłami jej występowania są ryby morskie (węgorz, dorsz, łosoś, śledź, makrela).

Witamina D zmniejsza ryzyko m.in.: infekcji, osteoporozy, chorób nowotworowych, auto-immunologicznych, metabolicznych i powikłań w przebiegu ciąży.

50 procent o tyle zmniejsza się ryzyko infekcji grypowej, gdy mamy prawidłowy poziom wit. D.

Leczenie niedoborów witaminy D ustala się na podstawie badania krwi oraz objawów klinicznych. Czas jej uzupełnienia trwa, w zależności od przypadku, 2–3 miesiące.

Lek. med. Czesław Ducki, dyrektor Mazowieckiego Specjalistycznego Centrum Zdrowia im. prof. Jana Mazurkiewicza w Pruszkowie, współzałożyciel Europejskiego Towarzystwa Witaminy D „EVIDAS”

Kluczowym elementem diagnostyki niedoborów witaminy D są badania laboratoryjne, zlecone przez lekarza, po przeprowadzonym wywiadzie z pacjentem. Lekarze specjaliści, np. endokrynolog, mogą zlecić nam badanie bezpłatnie, niestety lekarz rodzinny nie ma tego badania w pakiecie refundowanym przez NFZ i jest ono płatne. Podstawą badania jest oznaczenie poziomu 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) w krwi żylnej. Wynik pozwala określić, czy mamy niedobór, optymalny poziom bądź nadmiar witaminy D.