Cenne starodruki od szpitala dla muzeum

Księgozbiór został odnaleziony podczas porządkowania pomieszczeń należących do szpitala przy ul. Siennej w Warszawie. Starodruki, z których najstarszy pochodzi z 1812 r., zostały spisane, zabezpieczone i przewiezione do szpitala w Dziekanowie. Teraz trafią do Muzeum Getta Warszawskiego.

Księgozbiór o leczeniu chorób dzieci i młodzieży

Znaleziony w bibliotece dawnego szpitala zakaźnego im. Dzieci Warszawy przy ul. Siennej księgozbiór Bersohnów i Baumanów liczy 119 pozycji. Są to głównie starodruki poświęcone zagadnieniom medycznym, leczeniu dzieci i młodzieży. Najstarszy z nich „Handbuch”, którego autorem jest dr. C. F. L. Wildberg, pochodzi z 1812 r. Starodruki trafią do Muzeum Getta Warszawskiego, którego siedziba mieści się w dawnym budynku szpitala zakaźnego im. Dzieci Warszawy przy ul. Siennej. Muzeum Getta Warszawskiego wydzierżawiło budynek na 30 lat od Samorządu Województwa Mazowieckiego.

W uroczystym przekazaniu starodruków wzięli udział m.in. wicemarszałek województwa Wiesław Raboszuk, dyrektor naczelny Samodzielnego Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej w Dziekanowie Leśnym Robert Lasota oraz dyrektor Muzeum Getta Warszawskiego Alberta Stankowski.

Bogata i tragiczna historia szpitala

Budynek przy ulicy Siennej 60 w Warszawie został zbudowany w latach 1876-1878 jako Szpital dla Dzieci im. Bersohnów i Baumanów. Do powstania szpitala doszło dzięki zapisom dwóch bogatych rodzin, które zostały patronami tej nowej instytucji. Szpital dysponował początkowo jedynie dwudziestoma łóżkami.  Z czasem liczba łóżek rosła, osiągając w 1915 r. liczbę 43. Starano się, by dzieci były tu leczone bezpłatnie. Na przestrzeni lat w szpitalu pracowało wielu znakomitych lekarzy, ale bez wątpienia najbardziej znanym był Henryk Goldszmit (Janusz Korczak), pracujący w tej placówce w latach 1905-1912.
Okres po utworzeniu getta warszawskiego naznaczony był niewyobrażalną tragedią humanitarną jego mieszkańców. W warunkach sztucznie stworzonego w getcie głodu, straszliwego stłoczenia i braku odpowiednich warunków sanitarnych do szpitala trafiały tysiące dzieci.
12 sierpnia 1942 r., w związku z likwidacją przez Niemców tzw. małego getta, szpital został zamknięty. Jego mali pacjenci zostali przeniesieni do, istniejącej od października 1941 r., filii na rogu ulic Żelaznej i Leszno, skąd później przeniesiono ich na ul. Stawki. Większość z nich została we wrześniu wywieziona do obozu śmierci w Treblince.
W 1953 r. budynek stał się siedzibą Szpitala im. Dzieci Warszawy, a w 2000 r. szpital stał się filią Szpitala Dziecięcego w Dziekanowie Leśnym. W 2014 r. obiekt przestał służyć celom leczniczym.