Wyroby piekarnicze i cukiernicze
Pierniki ze Świniarowa
Autor: fot. arch. UMWM
„Piernikowe domki są nasze, są stąd” – mówią z dumą mieszkańcy Świniarowa. Wyrabiane ręcznie piernikowe cuda cieszą wzrok, ale wymagają dużo czasu, zaangażowania i zdolności plastycznych.
Wieś Świniarów leży na wschodnim krańcu województwa mazowieckiego w powiecie łosickim w gminie Łosice. Oryginalny przepis na ciasto piernikowe znalazł się w tej niewielkiej wsi na wschodnim Mazowszu w niezwykłych okolicznościach. Został przywieziony z Niemiec przez jedną z mieszkanek wsi, która po II wojnie światowej powróciła z prac przymusowych w Rahnsdorf.
Popularność przepisu na ciasto piernikowe
Smak pierniczków stał się ceniony we wsi do tego stopnia, że już w latach 80. i 90. XX w. podczas wesel w Świniarowie nie mogło pierniczków zabraknąć. Wypiekane według popularnego przepisu stały się nieodzownym elementem weselnych kart dań, ale również zabaw odpustowych i jarmarków orgaznizowanych z okazji świąt Bożego Narodzenia.
„Piernikowe domki są nasze, są stąd” – mówią z dumą mieszkańcy Świniarowa. Wyrabiane ręcznie i wypiekane przez kobiety z miejscowego KGW, wymagają czasu, zaangażowania i zdolności plastycznych. Można je jeść, co odróżnia ten produkt od innych domków, pełniących jedynie rolę dekoracyjną. Są wysyłane – jako prezent świąteczny – do członków rodziny i przyjaciół z całej Polski.
Pieczenie piernikowych domków
Do przygotowania ciasta na pierniki ze Świniarowa potrzebne są następujące produkty: 1,5 kg mąki pszennej, 5 do 6 jajek (w tym: 4 żółtka), 400 g masła, 500 g miodu, 300 g cukru, 100 g kakao, ok. 40 g przyprawy korzennej do piernika, 1 łyżeczka sody, 1 łyżeczka amoniaku, 1 łyżeczka goździków mielonych, ok. 20 g cynamonu. Kolejne etapy przygotowania pierników: zagniatanie ciasta, leżakowanie ciasta przez ok. 2 tygodnie w lodówce, wykrawanie i pieczenie pierniczków i elementów domku, sklejanie i dekorowanie. Pierniczki zdobi się lukrem królewskim tzn. ubitym z cukrem pudrem białkiem jaja kurzego.
Pasja pieczenia pierników przechodzi z pokolenia na pokolenie, od pań z KGW poprzez uczniów szkół podstawowych do przedszkolaków. Ich wyrób ma charakter integrujący pokolenia i wpływa na wzmocnienie poczucia zakorzenienia oraz przynależności do zamieszkiwanego miejsca.